Turun Son Günü

Turun son günü gibisi var mıdır rehber dostlar? Kış ortasında açan güneş gibidir. Bunaltıcı ağustos sıcağı arasında bir tanecik serin gün gibidir. Boşuna dememişler en iyi turist giden turisttir diye! Evet bu Brezilyalılar dünya tatlısı insanlar. Ay ne güzel çiçek, ay ne güzel yol, ay ne güzel sokak, ay ne güzel hava, ay ne süper rehber, nooosssaaaaa, diye hap içmiş gibi mutluluk tavan yapmış bir şekilde dolanıyorlar ortada. Ama yine de beş günden sonra bu kadar sevgi böcekliği benim bünyeye fazla gelmeye başlıyor. Haydi bakalım herkes plajına, karnavalına falan dönsün, diyesim geliyor. Bir günde on iki saat araba minibüs kullanmaktan beyni hoşafa dönen kaptan soruyor;
-Abla, bunlar hep böyle mutlu mu?
-Brezilyalı bunlar, bir çeşit ruh hastalığına tutulmuşlar. Mutlular, memnunlar falan!

Yine de en iyi tur biten tur. Ben turun son gününü kutlamayı sevenlerdenim. Her ne kadar bu sevimli Brezilyalıları sevsemde, gecenin bir yarısı başıma bela olup bir hafta sonraki uçuş saatini konfirme etmeye çalışan amcayı ya da soru sormak için minibüste ayağa kalkıp, arkadan kafamı dürten teyzeyi pek de özleyeceğimi sanmıyorum! Turun bitişini Kuşadası marina manzaralı odamda sütlü kahve likörü içerek kutluyorum. Hala biraz hastayım, likör içmemeliyim belki ama sütlü içiyorum en azından. Hem de organik süt!
Yarın öğlen İstanbul'a dönmüş olurum. Bugün hem hastalığım, hem de son günlerdeki hayata hastalıklı bakışım iyileşti biraz. Küçük Lilo'mu çok özlediğimi fark ettim bugün! Son günlerde Lilo'yu bile gözüm görmüyordu sanki. Bugün Meryem Ana'yı gezerken, şişmancık bir King Charles Chavelier gelip dibime oturdu. İsmi Poçi'ymiş. Kendini sevdirdi durdu. Sonra Efes çıkışında yeni doğurmuş bir sokak köpeğinin minicik yavrularını sevdim. Lilo'mu özledim bugün. Hayatımı değiştiren, bana dünyada insanoğlu denen yırtıcı hayvan dışında canlıların da yaşadığını öğreten küçük köpeciğim. Bir köpek kendini insana sevdirecekse kendini yerlere serer. Hiç düşünmez karşılık alacak mı diye. Kendini olduğu gibi teslim eder bu güvenilmez, karmaşık insan yaratığına. Bir köpek kendini böyle teslim ettiği anda gözlerinden öyle bir sevgi fışkırır ki, o anda öylece yoğunlaşan o sevgiye elinle dokunabileceğini sanarsın. Ama biz zavallı insanoğlu olarak, seveceksek eğer bir sürü hesap yapmak zorundayız. Sonunu düşünürü hep. Sonu ne olacak? O anda o duygudan daha önemli hiçbir şey olmadığını göremeyip, işin sonunu hesaplamaya kalkarız. Freud demiş ki, köpek sevdiğini yalar, sevmediğini ısırır. İnsan ise lanetlenmiş gibi ilişkilerinde sevgi ve nefreti aynı anda yaşamak zorundadır... Yarın Lilo'ma dönüyorum. Onu neden beş gün bir pansiyonda bıraktım diye beni yargılamayacak. Neden gittin diye sitem etmeyecek. Her zamanki gibi sevinçten havalara uçarak beni kabul edecek. Günün birinde sevebilirsem, Lilo gibi sevmek istiyorum. Yargılamadan. Ego denen şeyi denklemin tamamen dışında tutarak.

Turun son günü gibisi yok! Yarın sabah sevimli ve mutlu Brezilyalıları gemiye bırakıp İstanbul'a dönüyorum. İstanbul'la o kadar çok kavga ettim ki son zamanlarda, bu şehre dönme fikri bile sinirlerimi bozuyordu. Ama artık saatlerce araba kullanmak zorunda değilim ve bu yaşlı şehre bir şans daha vermeye karar verdim. Şansını kullanamaz ve beni bir kez daha küstürürse, bir sene sonra bahçesinde domates ve biber yetiştireceğim köy evine taşınacağım. Bu bir tehdit mi? Evet, öyle! Ayağını denk al İstanbul! Seni terketmeme ramak kaldı. Lilo'mu alıp zamanın daha yavaş aktığı bir coğrafyaya taşınacağım. Yazıyı okuyanlara Skin'den gelsin, Kill Everything, Movie Version... There's no point in being careful, i'll burn bridges anyway...