İki fotoğraf

Gözümün önünde siyah beyaz bir fotoğraf. Aslında daha çok gözümün ardında bir yerlerde. Küçük bir kız çocuğu - 4-5 yaşlarında - okula gitmek için evden çıkmış, arkasına bakmadan kararlı adımlarla sakince yürüyor. Biraz da küskün sanki ama farkında değil. Aklında neler var, nasıl bu kadar kendinden emin ve adanmış ilerliyor bilinmez. Tek bildiği, bundan öncesini hatırlamıyor olduğu. Böyle kararlı ve emin adımlarla anaokuluna doğru gitmezden önce hayatında ne yaptığını bilmiyor. Sanki bir başka dünyadan ışınlanmış ve kendini hiç arkasına bakmadan sakince ilerlerken bulmuş. Işınlandığı yeni dünyaya alışamamış ama soru sormaya da gerek duymamış. Tek yapması gereken ileriye doğru yürümek. Asi bir kuçuk kız, hiç acele etmeden ama bir metronom gibi tekdüze ... yürüyor.


Bir diğer fotoğraf. Yine siyah beyaz. Hatta belki de sepya. Genç bir anne kızını okula göndermiş, arkasından bakıyor. Ama garip birşeyler var; fazlasıyla temkinli. Perdenin arkasında saklanmış, görünmemeye çalışıyor. Gizli gizli seyrediyor uzaklaşan çocuğunu. Saklanarak... Çünkü küçük kızın kesin direktifi var! Arkamdan bakma, demiş. Ben kendim gidebilirim. Arkamdan sakın bakma! Huysuzluk ve kararlılık karışımı bir ses tonuyla söylemiş olmalı. Şimdi düşündüm de, daha çok asi ve kızgınlık dolu bir renk var sanki sesinde. Öyle hırçın bir asilik de değil hani. Daha çok yumuşak başlı bir isyankarlık. Minicik bünyeye fazla geldiği için geleceğe doğru tüm hayatına taşacak olan inatçı ama huzursuz bir kararlılık hali... Küçüğün isyanı devam ediyor katlanarak: Arkamdan da bakma! Anne biliyor ki kuçuk kız bir yandan ilerleyecek, bir yandan de onu kontrol edecek ardından bakıyor mu diye. Perdenin arkasına saklanması da bundan. Minik kız ilerliyor, arada bir de dönüp pencereyi kontrol ediyor. Annesinin bakmadığına ikna oldu, yürüyor. Annenin içinde endişeyle karışık şaşkınlık hali, kızı gözden kaybolan kadar perdenin arkasından ayrılamıyor...