Sıradan Mucizeler

Hava yağmurlu ama bahar kokuyor. Boğaz turu yapıp Cuma trafiğine takılmadan eve dönmem tam bir mucize oldu. Lilo’yla bahçedeyiz. Nasıl becerdiyse yine bir yerlerden küçük bir top buldu ve hemen oyuna başladı. Topu getiriyor, ben atıyorum. Yine getiriyor, ben yine atıyorum. Sonra yine getirip önüme koyuyor, ben yine atıyorum. Gidip buluyor ve yine getirip önüme koyuyor. Ben yine… işte bu oyun bu şekilde beş yüz kez yineleniyor. Her seferinde aynı enerji ve heyecanla topu önüme koyuyor. Ben artık fenalık geçirmeye başladığımda topu Lilo’nun bulamayacağı bir yere atıyorum. Bulamasın ve oyundan vazgeçsin diye. Ama bu serserinin genlerinde aslında bir av köpeği olduğunu unutuyorum! Deliler gibi arıyor ve en sonunda buluyor ve sonra da oyun yeniden başlıyor!

Saat beş buçuğa gelirken apartmanın ana okula giden minikleri eve dönmeye başladı. Hepsi de Lilo’ya aşık. Lilo sayesinde kırk sekiz daireli apartmanda bizi tanımayan nerdeyse yok! Tanımadığım minik çocuklar Lilo’yu görünce kendini kaybediyor. Mucize gibi!

-Anneeeeeeee bak Lilo bahçede!!!

-Babaaaa bak Lilo aşağı inmiş!!

Koşarak Lilo’yu sevmeye geliyorlar. Lilo da ciddiyetle, en son bulduğu topu ya da kozalağı önlerine koyup oyuna başlıyor. Oyun oynamak Lilo için ciddi bir iş! Çocuklar da onun ciddiyetine aynı ciddiyetle karşılık verip hemen Lilo’nun istediği topu atıyorlar. Lilo topu getiriyor, yine atıyorlar. Lilo’nun çocuklarla kurduğu ilişkiye inanamıyorum. Mucize gibi!

Karla ve Nuray anaokulundan dönüyorlar. Bahçede Lilo’yu görüp sevinçten çıldırdılar! Tombul yanaklı sevimli bebecik Nuray bağırmaya başladı.

-Kooooopeeeek, kooopeeeeek!! Küçük prenses Karla da mucize gibi gülümsemesiyle onun yanında. İki yaşındaki Karla Lilo’nun en iyi arkadaşı. Mucize gibi!

-Şeeyiiin Ablaaaa, Liilloooo! Lilo sayesinde çocukların en sevdiği ablayım apartmanda! Lilo hemen ciddiyetle Karla’yla top oynamaya başladı. Karla sıkıldı en sonunda ve boş salıncağı sallamaya koyuldu. Saat beş kırk. Evin yanındaki ilk okuldan öğrenciler dağılmaya başladı. Birazdan Lilo’nun altı yaş üstü hayranları da burada olur. İşte Lara geliyor. Lara tam bahçeye girecekken Kaan’ın motor sesi duyuldu. Lara çok sevindi bu işe. Lara’nın en sevdiği şeylerden biri Kaan motoru park edene kadar da olsa motora binmek. Uzaktan seslenmeye başladı.

-Kaan Abiiiiii, ben, motora bindiiiiiiir!!

Lilo nihayet topu çitlerin arasında kaybetti. Çitlerin üstüne zıplamaya çalışarak topu arıyor. Biraz daha uğraşıp topu indiremezse vazgeçer. Lilo’nun insanoğlundan farkı bu. Birazdan toptan vazgeçip kendine bir kozalak bulabilir. Mutluluğunun sırrı da bu. Kaybettiğinin arkasından karalar bağlamıyor. Bahçe kozalak dolu. Hem bir yerlerden ne yapar eder bir top daha bulur birazdan. Üç yaşında koca kulaklı yaramaz bir köpeciğin aynı bahçede sık sık farklı boy ve renklerde toplar bulma olasılığı nedir? Sıfıra yakın olmalı! Ama bu köpecikle ilgili her şey mucize gibi. Birkaç günde bir mutlaka ağzında yeni bir topla eve dönüyor. Kocaman futbol topu bile bulduğu oluyor bazen. Doğayla uyum içinde olduğu için anın içinde yaşıyor Lilo. Evren de onu ödüllendiriyor durmadan. Lara bahçede keman çalmaya başladı. Komşulardan birine dokuzuncu senfoniyi çalmaya çalışıyor.

Lilo nasıl yaptıysa topu çitlerden düşürdü ve bahçedeki kedilerle top oynamaya koyuldu! Bu bahçe gerçek mi? Einstein’in önerisini tuttum ve etrafımdaki her şeyi mucize gibi görmeye başladım. Hayat da buna saygı gösterip bana daha çok mucize göndermeye başladı. Hava hala bahar kokuyor. Aslında bu bahçe yok. Etrafımdaki her şey hayata karşı içimde hissettiğim minnettarlığın cisimleşmiş hali. İçimden taşan enerji bu bahçeye dönüşüyor. Lilo’nun yaşam enerjisinin toplara dönüşmesi gibi. Mucize gibi.